فیوز یک قطعه الکتریکی است که جهت محافظت از مدارها در برابر اتصال کوتاه و جریان های اضافه بار طراحی شده است. ساختمان فیوز شامل یک رشته سیم فلزی با مقاومت اندک است که اتصال را در مدار برقرار می‌سازد. هنگامی که جریان عبوری از فیوز از مقدار نامی آن بالاتر رود، به دلیل گرمای بالای تولید شده، سیم ذوب شده و اتصال قطع می‌گردد.
پارامترهای مهم انتخاب یک فیوز مناسب :
DC یا AC بودن فیوز : فیوزهای DC را فقط برای مدارهای DC و فیوزهای ac را فقط برای مدارهای ac به کار ببرید.
ولتاژ نامی فیوز : فیوزی را انتخاب کنبد که ولتاژ نامی آن از ولتاژ مدار بالاتر باشد. ولتاژ نامی فیوز حداکثر ولتاژی است که یک فیوز می‌تواند تحمل کند. بالا رفتن ولتاژ مدار از این مقدار می‌تواند منجر به از بین رفتن فیوز گردد.
جریان نامی فیوز : جریان نامی فیوز، حداکثر جریانی است که یک فیوز می‌تواند بدون ذوب شدن و قطع مدار از خود عبور دهد. این مقدار بر حسب آمپر روی بدنه فیوز درج می‌شود.
نحوه نصب فیوز : فیوزها در اشکال متفاوتی ساخته می‌شوند. دسته ای از آن ها قابلیت نصب مستقیم در PCB را دارا هستند. برخی از آن ها با فناوری SMD قابل نصب بر روی سطح برد مدار چاپی هستند و برخی دیگر با فناوری THD نیاز به سوراخ کردن برد دارند. دسته دوم فیوزهایی هستند که برای استفاده باید در جافیوزی و پایه های فیوز قرار گرفته و سپس به مدار متصل شوند
-260x317.jpg)
